ทำอย่างไรสังคมไทยจะไม่เป็นสังคมจับผิด?

หลับตาทำสมาธิเจริญภานานั่นแหละประเสริฐ

เพราะเมื่อเราลืมตา เราจะเห็นคนทั้งโลกยกเว้น "ตัวเอง" 

ต่อเมื่อใดที่เราหลับตา ทำภาวนา เราจะเห็น "ตัวเอง"

แล้วเราจะพบว่า ที่แสบที่สุด ที่ต้องปรับปรุง แก้ไข พัฒนาเร่งด่วนที่สุด คือ "ตัวเราเอง"

ไม่ใช่คนอื่น ไม่ใช่พระสงฆ์องค์เณร  ไม่ใช่นาย ก  นาย ข

ตัวเรายังทำผิดพลาดมานับครั้งไม่ถ้วน

มองตัวเองให้มากๆ

เลิกนิสัย "จับผิด" คนอื่น

 สิ่งนี้เป็นสิ่งที่อยู่ในสังคมไทยมานาน ท่านเรียก "สังคมจับผิด"

พระท่านยกตัวอย่าง

ให้ลูกนำกระดาษมา 2 แผ่น

ให้เขียนหัวข้อ ความดีของพ่อแม่ที่มีต่อลูก 1 แผ่น

ความไม่ดีของพ่อแม่ที่มีต่อลูก 1 แผ่น

พบว่า ลูกเขียนความไม่ดีของพ่อแม่ที่มีต่อลูกได้ "มากกว่า"

ความดีของพ่อแม่ที่มีต่อลูกมากมายก่ายกอง เป็นต้น

กับพ่อแม่ที่เป็นพระอรหันต์ของบุตร

บุตรยังจับผิดได้มากกว่าจับถูก

นับประสาอะไรกับเราท่านทั้งหลาย ที่มีพระคุณต่อเขาเหล่านั้น น้อยกว่าพ่อแม่ผู้ให้กำเนิด

บุคคลเหล่านี้บ้างก็เติบโตขึ้นมาเป็นอาจารย์ ตำรวจ ทหาร นักการเมือง ฯลฯ อยู่ในสังคมไทย

แล้วก็ออกมาโวยวาย จับผิด วิสัยทัศน์แคบ ตามนิสัยที่ถูกปลูกฝังมาตั้งแต่เด็ก 

ด้วยประการฉะนี้

ต้องไปแก้ไขปัญหาที่ลูกหลาน ตั้งแต่ตอนเป็นเด็ก

ฝึกนิสัยจับดี ให้มีวิสัยทัศน์ มองโลกแง่ดี

"ไม้อ่อนดัดง่าย ไม้แก่ดัดยาก"  สุภาษิตไทย

ยุคต่อไปสังคมก็จะน่าอยู่กว่านี้

 

ในยุคปัจจุบันให้ "อดทน" ต่อถ้อยคำดูถูก ดูหมิ่น เหยียดหยามเหล่านี้ไป ประหนึ่ง ช้างศึกที่ออกรบในสงคราม ย่อมไม่หวั่นไหวต่อข้าศึกที่โหมมาปะทะทั้ง 4 ทิศ

ของพุทธศาสนิกชนคือ ไม่หวั่นไหวต่อข้าศึกคือกิเลส มี "ปัญหา" ก็ใช้ "ปัญญา" แก้ไข

เป็นกรรมเก่าของเรา เป็นกรรมใหม่ของใครไม่รู้

พระสงฆ์องค์เณรท่านฝึกตัวองท่านมา

ท่านมีภูมิรู้ ภูมิธรรมเลยระดับ "อดทนต่อผู้ที่ต่ำกว่า" ไปไกลมากแล้ว

อุชฺฌตฺติพลา พาลา นิชฺฌตฺติพลา ปณฺฑิตา

คนพาลมีความเพ่งโทษเป็นกำลัง

บัณฑิตมีความไม่เพ่งโทษเป็นกำลัง

(องฺ. อฏฺฐกฺ ๒๓/๒๒๗)